Legenda o samobójstwie. Recenzja

-
 
Lubię książki, które zostają w mojej pamięci jeszcze długo po tym, kiedy odłożę je na półkę. Taką książką jest „Legenda o samobójstwie”. To rozliczenie autora z samobójczą śmiercią jego ojca, zebrane w sześciu opowiadaniach, składających się na całość historii. Pierwsze trzy to preludium, wiemy , co się stanie, poznajemy coraz wyraźniej szczegóły, okoliczności, które ukształtowały małego chłopca, Roya, i to jak postrzegał ojca jako mięczaka, słabego człowieka, który nie potrafił zmierzyć się z życiem.
Autor zmierzył się z podobną traumą co jego bohater. Kiedy miał trzynaście lat, jego ojciec popełnił samobójstwo. Książka jest swego rodzaju autoterapią, próbą zrozumienia rodziciela i pogodzenia się z zastaną rzeczywistością.

Najdłuższe, czwarte opowiadanie, całkowicie zaskakuje zwrotem akcji. Ojciec decyduje się spędzić rok na odludnej Alasce, zabiera syna, żeby zbliżyć się do niego, zbudować więź. Nie wszystko idzie tak, jak to sobie zaplanował.
Mam wrażenie, że autor pokazał zarówno punkt widzenia chłopca jak i ojca, spróbował zmierzyć się z tym, żeby zrozumieć oba, tak różne punkty widzenia. I zrobił to w oszczędnych słowach i gestach, przez co tekst nabiera jeszcze większej wyrazistości.

„Ojciec spojrzał na niego. Nie mazgaj się, rzucił. To nie miejsce dla beksy. Odszedł z powrotem do lasu, a Roy wziął siekierę i rąbał, i nienawidził swojego ojca. Tego miejsca także nienawidził, i słuchania, jak ojciec co wieczór płacze. Mówił coś o beksach? Ale wtedy poczuł się głupio, bo wiedział, że te nocne płacze to coś innego, coś, co bał się zlekceważyć.”

Ostatnie dwa opowiadania stanowią wyciszenie, pokazują proces dojrzewania bohatera, który próbuje ułożyć sobie życie po traumie, jaka go spotkała.Czy u się to udało? Na to pytanie każdy z nas odpowie sobie sam po przeczytaniu książki. Lektura nie jest łatwa, może boleć wewnętrznie, mnie bolała, ale warto po nią sięgnąć chociażby po to, żeby przekonać się, że relacje z najbliższymi mogą być trudne i bolesne. I w tak wielkim stopniu kształtują nas, jako dorosłych ludzi. Ale też z czasem rozumiemy coraz więcej, uczymy się wybaczać i żyć dalej. A to, co nas ukształtowało, wszystkie trudne doświadczenia, które zebraliśmy na swojej drodze, z czasem czynią nas silniejszymi.

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Pruskie baby. Recenzja

-
Obraz
Przyznam, że nastawiałam się na coś innego, patrząc na okładkę. Spodobało mi się to czarno-białe zdjęcie kobiet na różowym tle i sięgnęłam po książkę bez czytania notki. Sądziłam, niesłusznie zresztą, że akcja została osadzona w dawnych czasach, a tu niespodzianka – współczesność! Nieco mi to zgrzytnęło, ale tylko trochę, ponieważ dałam się porwać akcji. „ Pruskie baby” to powieść dość interesująca gatunkowo, bo mamy tu obyczaj, kryminał i nawet elementy komedii. Lekka i przyjemna, czyta się ją szybko, na pewno trafi w gusta różnych czytelników. Podczas lektury nie mogłam oprzeć się wrażeniu, że wchodzę do świata rodziny podobnej do Borejków, skojarzenia z Jeżycjadą Musierowicz nie opuszczały mnie aż do końca. Małgorzata Starosta stworzyła babcię, która przejmuje całe szoł, ale i innym bohaterom nie poskąpiła twardych charakterów. Edyta, główna bohaterka, powraca na łono rodziny niby na święta, ale jednak nie do końca – jej małżeństwo nie okazało się tak szczęśliwe,...
Czytaj więcej

Tak bliska mi Ćma.

-
Obraz
Sięgnęłam po "Ćmę", ponieważ byłam ogromnie ciekawa powieści, która zajęła pierwsze miejsce w konkursie Inanny. Okładka, przyznam szczerze, nie zachęcała i w moim odczuciu w ogóle nie nawiązuje do treści. Szkoda, jednak nie oceniałam okładki, a treść, a ta mocno przypadła mi do gustu. Z Ewą, główną bohaterką, mam wiele wspólnego i od razu poczułam nić porozumienia z poszukującą akceptacji i miłości kobietą, która ma wszystko - kochającego męża, córkę, dobrą pracę, a jednak miota się niczym ćma przy płomieniu. Ewa nie jest idealna i to mi się w niej najbardziej podoba. Popełnia błędy, pozwala sobie na różnego rodzaju grzechy, ale też jest silna i w trakcie rozwoju wydarzeń coraz mocniej odnajduje w sobie tę siłę. Czy jednak nie ucieknie, gdy zrobi się zbyt gorąco? Odważy się sparzyć czy wycofa się w bezpieczne miejsce? O tym będziecie musieli przekonać się sami. Dla mnie "Ćma" to powieść o kobiecie normalnej, pełnej traum z dzieciństwa, poszukującej czegoś nie...
Czytaj więcej

Recenzje. Alibi na szczęście.

-
Obraz
Anna Ficner­–Ogonowska –  Alibi na szczęście , Wydawnictwo Znak 2012. „Chcąc doznać pełni szczęścia, trzeba je dzielić z kimś drugim.” „ Hania straciła wszystko. Jej życie zatrzymało się pewnego sierpniowego dnia. Przestała marzyć, a jedyne plany to te, które układa dla swoich uczniów. Kiedy na jej drodze staje Mikołaj, Hania boi się zaangażować, ale on walczy o miłość za nich dwoje. Pomaga mu w tym jej przyjaciółka Dominika, której energia i poczucie humoru rozsadziły niejedno męskie serce. Jest też pani Irenka: prawdziwa skarbnica ciepła i mądrości - po prostu anioł stróż. To w jej nadmorskim domu, gdzie na parapecie dojrzewają pomidory, a kuchnia pachnie szarlotką i sokiem malinowym, Hania odnajduje utracony spokój, odzyskuje wiarę w miłość i daje sobie wreszcie prawo do bycia szczęśliwą.   To pełna nadziei opowieść o tym, że nic nie zamyka nam drogi do szczęścia. Bo szansa na nowe życie jest zawsze i tylko od nas zależy, czy zechcemy ją wykorzystać.” P...
Czytaj więcej